Zaterdag 24 maart 2007, ’s ochtends tussen vier en vijf uur, is Cassandra van Schaijk, zeventien jaar, voor het laatst gezien. Ze liep in Almere Stad en had de laatste bus gemist. Haar vader merkte kort daarna dat ze niet was thuis gekomen; geen jas, geen schoenen, het bed onbeslapen. Ze nam haar telefoon niet op. ‘Kilometers heb ik gereden, kilometers om te zoeken en te kijken. Nou, je vindt niks, want je weet niet waar je naartoe moet.’ Drie weken later, op zaterdag 14 april, vond een buurtbewoner die met zijn boot op de Noorderplassen voer, het levenloze lichaam van Cassandra.
In het holst van de coronapandemie, van september 2020 tot maart 2021, was Niña Weijers (1987) gastschrijver van Almere. Ze kreeg een appartement toegewezen op de elfde verdieping van een wooncomplex aan het Weerwater. Haar huisbaas Marco vertelde haar over dat meisje in de Noorderplassen. De gastschrijver had een onderwerp voor haar boek. Ik zou kunnen zeggen dat ik lang heb getwijfeld of ik dit verhaal wel wilde, of zou moeten vertellen. Maar dat is niet waar. Ik heb er helemaal niet aan getwijfeld.
Logisch! Niemand hoeft Niña Weijers iets over verdwijnen te vertellen. De allereerste zin haar debuut De consequenties luidt: Op de dag dat Minnie Panis voor de derde keer uit haar eigen leven verdween stond de zon laag en de maan hoog aan de hemel. Elf februari 2012, vijf jaar na de vermissing en het overlijden van Cassandra. Er is nauwelijks een verhaal, alleen een meisje dat niet thuiskwam na een avond uitgaan en drie weken later werd gevonden in het water.
Minnie Panis is een jaar of vijf ouder dan Cassandra en performancekunstenaar. Haar afstudeerproject; bestaat Minnie Panis?, bestond uit een grote hoeveelheid foto’s van haar afval. Zonder dat ze het in de gaten had gehad was er een parallel universum van afval ontstaan. Het was fantastisch en gruwelijk, en boven alles onweerstaanbaar. Cassandra was gewoon een leuke meid; caissière bij de Plus, deed een opleiding pedagogisch medewerker op het ROC, grote bek, klein hartje, gek op Céline Dion, bezocht hardcore feesten, waar ze gezien werd in kringen van Lonsdalejongeren. Cassandra heet naar een liedje van ABBA, Minnie naar de kunstzinnige oudtante van haar vader. Cassandra heeft haar moeder nooit gekend, Minnie haar vader niet. Tijdens het schrijven van Cassandra is Niña Weijers zwanger, Minnie verwacht haar kind in De consequenties.
Wie op zoek was naar symmetrie vond die altijd.
Net als Cassandra’s verdwijning, duurde die van Minnie drie weken. Ze was met een bevriende fotograaf overeen gekomen dat hij haar zolang voortdurend ongemerkt zou schaduwen en fotograferen. Niet meer en niet minder. Na afloop zou hij het resultaat van zijn activiteiten bezorgen bij het notariskantoor waar ook de acte met de opdracht was betekend en gepasseerd. In de enveloppe die bij de notaris was ingeleverd vond Minnie, behalve enkele foto’s, een brief waarin stond: Ik heb je die middag dood laten gaan. Ik ben een mens dat in staat is een ander mens te laten sterven. Dat is iets waarmee ik zal moeten leven …
Niña Weijers schrijft in Cassandra: Ik herinner me de opluchting op het gezicht van mijn uitgever, en vooral op dat van de mensen van de pr-afdeling, toen ze hoorden waarover mijn boek zou gaan. Eindelijk iets wat ik kon uitleggen in een paar heldere zinnen, eindelijk iets wat ze konden slijten aan de inkopers van boekhandels en redacties van kranten en tijdschriften.
Er is meer reden voor opluchting, want Cassandra werpt ook een klaar licht op Weijers’ debuut. Is de sleutel tot het raadsel van het meisje in de Noorderplassen daar dan niet te vinden?