Zestig jaar geleden duurde de bietencampagne van september tot diep in februari. Langs de doorgaande wegen waarschuwden borden voor gladheid door klei op de baan. Boeren reden met de trekker en een volgeladen kar suikerbieten naar de fabriek in Halfweg. Waaghalzen klommen onder het rijden op de wagen om bieten te jatten. Die zagen we, met een lichtje, terug met Sint Maarten als de kinderen langs de deuren liepen. Voortdurend was de brug open om vrachtschepen door te laten. ‘s Nachts baadde de fabriek in nevelig geel licht onder wolken van damp en stank.
Kwam het door verminderd aanbod, of door efficiënter produceren? Twee decennia later draaide de fabriek nog maar drie maanden en waren de bietenbergen op de kade voor kerstmis verwerkt. Weer twintig jaar later namen vlierstruiken het terrein over, overwoekerde klimop de fabrieksmuren en slopen vossen door het ruige gras. In de plaatselijke pers verschenen berichten over nieuwe bestemmingen voor het oude complex; een jachthaven, een luxe hotel met een casino en een bordeel. Een remise voor het rollend materieel van de gemeente, een supermarkt met een ondergrondse parkeergarage. Er zou een treinstation voor de deur komen.
De twee suikersilo’s veranderden in kantoren. ’s Avonds branden voortaan honderden lichtjes in de kleuren geel, groen, rood en blauw, steeds andere ritmes en patronen. Het had een waarschuwing moeten zijn. De vossen vluchtten toen sloopwerkzaamheden plaats maakten voor een kledingoutlet en negen december 2012 stopte de eerste trein op het nieuwe NS-station. Van hotel, supermarkt en bordeel werd niet meer gerept, wel was er een hal met speelautomaten op de begane grond en een architectenbureau achter de ramen van de tweede verdieping. In de grote fabriekshal aan de waterkant vonden opnamen plaats voor het televisieprogramma the Voice, er wapperden steeds andere vlaggen voor steeds andere evenementen.
Deze week ontving ik een rondschrijven van SugarFactory, zoals de bedoening nu heet. Omdat de Amsterdamse Gashouder wordt gerenoveerd, zal de voormalige fabriek in Halfweg gastvrij onderdak verlenen aan Awakenings ADE. Wij zijn trots dat de SugarFactory dit jaar voor het eerst als officiële locatie meedoet en wij de Awakenings-shows in Haarlemmermeer mogen presenteren.
Dan volgt het kopje Maatregelen voor veiligheid en het beperken van overlast, bedoeld om de buren gerust te stellen, maar tussen de regels doemt het beeld op van een armageddon. Zo zal er voldoende security zijn als de bezoekers komen en gaan, wordt Traffic Support ingezet om de massa’s de weg te wijzen, zullen omwonenden van taxi- en kiss & ride-routes zo min mogelijk merken, net als van de pendelbussen die nodig zijn, omdat tijdens het evenement niet altijd treinen stoppen op het station. Een onafhankelijk geluidsbureau monitort de geluidsniveaus en langs de looproutes komen extra vuilnisbakken, want SugarFactory huldigt het leave no trace-principe, wat ze overigens gemeen heeft met anderen die schuldbewust huisvredebreuk plegen.
Ik snap dat Halfweg een voor de hand liggende plaats is voor het grootste internationale forum voor elektronische muziek; de mensen zijn gewend aan vliegtuiglawaai, de woningen bovengemiddeld geïsoleerd. Van een feestje met vijfduizend bezoekers zal niemand wakker liggen.
Het feestje duurt vijf dagen; op werkdagen van 23:00 tot 07:00 en in het weekend van 13:00 tot 21:30 en van 23:00 tot 07:00.
Ik schud nog eens met de enveloppe. Nee, geen vouchers voor een luxe hotel in arcadische oorden tijdens het Dance Event. Ik heb nog twaalf dagen om een goed heenkomen te zoeken.