Tibidado

Kun je houden van een berg? Begin jaren zeventig toerde Frank Zappa (1940 – 1993) de wereld rond met op het repertoire Billy the Mountain. Wat was het? Een liedje, een musical voor drie stemmen, want inmiddels waren de leadzangers van the Turtles, Flo & Eddy; Mark Volman en Howard Kaylan de gelederen van the Mothers of Invention komen versterken, een cantate? Het stuk duurt ruim een half uur en gaat over genoemde berg en zijn vrouw Ethell, een boom!

Ja, dus. Ethell hield van haar berg. Maar een mens? Hield Ötzi van de Alpen? De vleugelslag van de arenden, het suizelen / van de wind, bleven hetzelfde. En het wolkenpak, / snelvoetig reizend. De Alp alleen, Ötziman. zoals H.H. ter Balkt (1938 – 2015) dichtte; dat is ontzag, dat is vrees, maar geen liefde. Heidi dan, het hoofdpersonage van Heidi’s Lehr- und Wanderjahre uit 1880 van de Zwitserse auteur Johanna Spyri (1827 – 1901). Zij kan niet aarden in Frankfurt, heeft heimwee naar de alpenweide. Als ze na een jaar terug gaat, neemt ze haar  vriendinnetje Klara mee, die in een rolstoel zit. Tot ieders verrassing knapt Klara er geweldig van op. De berg hield van de meisjes.

Om van een berg te houden is het beter zelf ook enige omvang te hebben. Liefde gedijt nu eenmaal beter bij gelijkwaardigheid. Steden komen dus eerder in aanmerking komen om zich aan een berg te hechten. De relatie van Napels met de Vesuvius is er een van vuur en passie, net als die van de Chileense stad Arequipa en de vulkaan El Misti. Het profiel van Kaapstad is niet compleet zonder de karakteristieke Tafelberg, Boedapest niet denkbaar zonder de heuvelpartij Boeda. Rio de Janeiro heeft haar betere helft in het Christusbeeld dat met gespreide armen over haar waakt hoog op de Alto da Boa Vista. De inwoners van Barcelona zouden zich ontheemd en onbeschermd voelen zonder de Mont Juïc en de Tibidado.

De Tibidado is de top van de Serra de Collerola, vijfhonderd meter boven de zeespiegel, op mooie dagen reikt het zicht tot de Pyreneeën in het Noorden en de Balearen in het Oosten. Zover kijken lukte ons niet, toen we er begin mei 1993 waren, maar toch, de stad lag aan onze voeten; de torens in aanbouw van de Sagrada Família, de kathedraal. Mont Juïc, daarachter de Middellandse zee. Over de berg vaart een boot, daarboven is de horizon getrokken, pas dan de trage wolken in het blauw.

De Tibidado is de mythische berg, die zijn naam kreeg van de duivel die Jezus tijdens zijn quarantaine naar een hoog gelegen plaats bracht en hem alle koninkrijken van de wereld toonde. Ik geef u de macht over dat alles, sprak de duivel volgens de evangelist Lucas, als u in aanbidding voor mij neervalt. Of de duivel het Latijn machtig was, mag betwijfeld worden, dat Lucas’ woorden tot de gelovige Catalanen kwamen in de vulgaatvertaling van de heilige Hiëronymus (347 – 420), staat vast.

Zondagmiddag zag ik hem terug. Het reuzenrad en de draaimolen gehuld in regensluiers, het profiel van de Sagrat Cor in vlagen grijs tegen de donkere hemel, alles gefilmd vanuit de helicopter die het peloton volgde van Materó naar Barcelona. De renners lieten de Tibidado voor wat hij was. Zij beklommen de olympische berg. De Deense coureur Andreas Kron rondde namens zijn team Lotto DSTNY als eerste de top en kon even later als winnaar van de etappe zijn handen in de lucht steken.

De Vuelta is begonnen.

Dit bericht is geplaatst in koers met de tags , , , . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *