Het was vijf maanden later en we zagen elkaar terug op een tropische dag in augustus. Van achter een plexiglazen scherm dat met zes plastic klossen op mijn bureau was bevestigd, zag ik de afwachtende blikken, waarin ook iets van spanning was te lezen. Ik had blaadjes uit een schrift gehaald en die op een tafel voor in de klas gelegd. Ik vroeg mijn leerlingen op te schrijven hoe zij de eerste golf van de Covid-19 pandemie hadden overleefd. De sluiting van de scholen door onderwijsminister Slob, het nationale huisarrest, lessen via het computerscherm, overgaan of blijven zitten, en vervolgens vakantie zonder vakantieplannen. Wie van jullie heeft er een test ondergaan? Drie van de honderdtwintig leerlingen steken een vinger op. ‘Ik wist niet dat je met een wattenstaafje zo diep je neus in kon, ik kneep mijn ogen dicht, maar dat mocht juist niet’. Alle drie testten negatief.
Saai, lui, niets te doen, mondkapje, nieuw, niet voor te stellen, teveel thuis, chaos, waren de steekwoorden die ik teruglas. De schoolsluiting werd aanvankelijk met enthousiasme verwelkomd. Veel leerlingen hebben de eerste weken benut om goed uit te rusten en veel te slapen. Op de dag dat alles dicht ging, zou ik heerlijk uit eten gaan. Totdat plotseling per direct alles dicht ging. Toen kon ik het etentje waar ik de hele week naar uit zat te kijken op mijn buik schrijven. Uiteindelijk hebben we op het laatste moment een patatje gehaald.
Daarna begon het door te dringen dat de Coronavakantie de verplichting met zich meebracht om contacten met vrienden te vermijden en thuis te blijven. Ik was ongeveer een week of twee na de lockdown jarig. Een hele saaie sweet sixteen. In de supermarkt was het een chaos. Alle vakken waren leeg en de ladingen kwamen niet binnen. Dus werk was gekkenwerk. Het gezinsleven werd herontdekt. Mama geen werk, papa ook thuis, mijn zus haar studie; ook opeens gestopt. Dat maakt alles extra chaotisch, maar ook wel gezellig op hetzelfde moment zo’n vol huis. Gezellig, jawel, maar ook de dreiging aan de andere kant van de voordeur, waar de de pandemie rondwaarde in een stralend voorjaar. Elke zondag deden we een spelletje met de familie en keken we met zijn allen een serie. Daarnaast is mijn buurman overleden aan Corona. Hij was de opa van een vriendin van mij.
Vanaf dat moment begonnen de dagen op elkaar te lijken. Toen er geen buiten meer was, verloor binnen elke relevantie, nu we geen anderen meer zagen vergaten we wie we zelf waren. De meeste momenten wist ik niet eens hoe laat het was, want mijn tijdsbesef was weg. Onderschat dan de troost van het contact met huisdieren niet. We hadden zelf kuikentjes uitgebroed en twee konijntjes gekocht., schrijft een van ons. Een klasgenoot zoekt haar heil bij een cavia: Na een tijdje was de oude mij weg, dit was het moment dat ik dacht weer een cavia te nemen (de oude was overleden door nierfalen). Ik hoopte dat hij iets van de oude mij zou terugbrengen, maar dat was niet zo.
Gelukkig kondigde premier Rutte toen de zomervakantie begon, versoepelingen aan in het coronaschrikbewind van het voorjaar. We mochten weer naar buiten, we durfden van vakantie te dromen, en al kwamen die dromen niet uit, soms kwam er iets anders voor in de plaats. Ik mocht helaas niet naar Spanje, dus ben ik naar Utrecht geweest. Heb er veel nieuwe vrienden gemaakt! het was een supergezellige vakantie. Voor het eerste waren er geen lange rijen voor de attracties van Disneyland Parijs en dat je in de toiletgebouwen op de camping een mondkapje op moet is helemaal geen nadeel, want het kan daar behoorlijk stinken.
En school?
Ik dacht eigenlijk dat de toetsweek niet door zou gaan, maar toch wel en toen ben ik blijven zitten. Toen kwam school en nu zit ik hier.