Het gelijk van Joop

Ik had mijn mentorleerlingen gebeld om hun te vertellen dat ze waren geslaagd. Zodadelijk zouden ze op school komen om dat met elkaar te vieren en om hun cijferlijst in ontvangst te nemen. Op het aanrecht van de pantry van de medewerkerskamer stond de vaat van gebakvorkjes en schoteltjes hoog opgetast. Ik zocht op het net of Tom Dumoulin al was begonnen aan zijn tijdrit ( Roanne – Roanne 26,1 km) en stuitte op het bericht dat de gedoodverfde winnaar van de aanstaande Ronde van Frankrijk, Chris Froome, deelname aan de Tour kon vergeten omdat hij zwaar ten val was gekomen tijdens de verkenning van het parcours waaraan Dumoulin aanstonds zou beginnen.

Vogels sterven in het ochtendblauw., schrijft Tip Marugg (1923 – 2006). Ploeggenoot Wout Poels reed achter Froome toen het gebeurde. Hij zag hoe zijn kopman zijn hand van het stuur bewoog om zijn neus te snuiten. Een windvlaag van tussen de huizen smeet de tijdritfiets en zijn berijder met een snelheid van meer dan vijftig per uur tegen een muurtje. Poels verklaarde zelden zo’n zware val te hebben gezien. Thijs Zonneveld twitterde: Duur snotje.

Marugg vervolgt: Ik heb er nooit over horen spreken en er ook nimmer iets over gelezen, zodat ik aanneem dat ik de enige ben die op de hoogte is van een fenomeen dat dagelijks bij zonsopgang aan de zuidhelling van de Grote Berg plaatsvindt.

Niña Weijers (1987) heeft er wel over gelezen, in De morgen loeit weer aan van Tip Marugg, om precies te zijn. Ze woonde nog op het eiland waar ook Marugg verbleef. Met haar moeder besluit ze de waarneming van Marugg over te doen . Ze beklimmen de hoogste berg. In stilte keken we naar alles onder ons, de glooiende heuvels, de cactussen, de zee die bleek fonkelde in het licht van de vroege ochtend. Weijers beschrijft het allemaal in een brief aan M. die is afgedrukt in haar nieuwste boek ‘Kamers antikamers’: En toen zagen we ze, tientallen vogels die met een noodvaart op de steile zuidkant van de berg kwamen afgevlogen. Op het laatste nippertje bogen ze af, in een hoek van bijna negentig graden schoten ze omhoog.

Tip Marugg zag meer. Gele koppen en hardgroene vleugels die rakelings langs de rotswand scheren: Maar drie of vier van de vogels remmen hun pijlsnelle glijvlucht niet af en schieten niet omhoog; zij blijven regelrecht aansuizen op de rotswand en slaan te pletter.

Ik moet denken aan de titel van het debuut van Nina Polak (1986): Wij zullen niet te pletter slaan en ik vraag me af waarom Niña Weijers niet tot het einde heeft durven kijken naar wat Tip Marugg had waargenomen. Daar althans niet over heeft geschreven aan M. (Ik dacht, lieve M. dat ik dingen wilde weten, maar er is veel meer dat ik helemaal niet wil weten.)

Een team van chirurgen is acht uur bezig geweest om de breuken van het dijbeen, de ribben, elleboog en heup te verzorgen. Toen Froome de volgende dag op de intensive care de ogen opsloeg vernam hij dat hij de Ronde van Spanje van 2011 had gewonnen. Juan José Cobo moest zijn titel van acht jaar geleden inleveren, omdat hij die had veroverd met verboden middelen. Froome was destijds tweede in het eindklassement, voor zijn ploeggenoot Bradley Wiggins en Bauke Mollema.

Waarmee het gelijk van Joop Zoetemelk is bevestigd. Een grote ronde win je in bed.