Tijdens een van zijn persconferenties deze week herinnerde Donald Trump zijn gehoor eraan dat het coronavirus bijzonder slecht bestand is tegen fel ultraviolet licht en desinfecteringsmiddelen. De vijfenveertigste president van de Verenigde Staten en zelfverklaard stabiel genie, voegde daar de aanbeveling aan toe om te onderzoeken of chloor, bleek en andere schoonmaakmiddelen diezelfde werking ook hebben ìn het menselijk lichaam. Hij noemde de mogelijkheid van injecties met die middelen zeer interessant. Nog dezelfde dag meldde de NOS op haar site dat in de Verenigde Staten een vrouw onwel was geworden die al haar groenten in een mengsel van water, azijn en tien procent bleek liet weken. De Britse producent van Lysol en Dettol, de multinational Reckitt Benckiser waarschuwde haar klanten genoemde middelen niet te injecteren of te drinken of op een andere manier in het lichaam te brengen.
Sportjournalist Thijs Zonneveld (1980) reageerde op twitter: Ik doe al jaren mijn oogbollen in de Glorix. Dat is waar. Als in de koers het onmogelijke werkelijkheid wordt, ik noem Mathieu van der Poel die in 2019 de Amstel Goldrace wint, nadat Julian Alaphilippe en Jacob Fuglsang in de finale meer oog voor elkaar hadden dan voor het aanstormende peloton, laat Zonneveld weten dat hij niet gelooft wat hij ziet en dat hij zijn oogbollen maar even in de week heeft gezet.
Otto – of Oscar – Kadoke is tweeënveertig jaar, psychiater en hoofdpersoon van Moedervlekken van Arnon Grunberg (1971). Hij werkt op de crisisopvang, zijn opdracht is suïcidepreventie. In hoofdstuk acht maakt hij kennis met Michette Dubois, depressief, borderliner, angststoornissen, automutilatie en 27 jaar oud. Dat is de leeftijd waarop ook Janis Joplin, Amy Winehouse, Jimi Hendrix, Kurt Cobain en Brian Jones een niet-natuurlijke dood stierven. Michette heeft een pleister op haar onderarm. Kadoke vraagt: Doet u dat vaker? Doet u uzelf vaker pijn? Michette antwoordt: Soms. Meestal doe ik het anders. De laatste tijd doe ik het anders. Ik drink, zegt Michette. Ik drink schoonmaakmiddelen. Bleekwater. Van dat spul om de ramen mee te lappen, tot ik moet kotsen. Soms drink ik door.
Moedervlekken verscheen in 2016. Acht jaar eerder leidde de samenwerking van drie reuzen van de Nederpop, Frank Boeijen, Henk Hofstede en Henny Vrienten tot een cd met de titel Aardige jongens, want Nescio is nooit ver. Een van de bijdragen van Henk Hofstede heet Bleekwater. In het eerste couplet van dat lied weet hij de stilte van de pandemie die de wereld twaalf jaar later in haar greep zou houden, goed te treffen: Bleekwater / De zoete geur in lege straten // Bleekwater / De danspaleizen zijn verlaten // Waar de Dood lacht in de spiegels / En hij danst de laatste wals // In / Bleekwater
Kadoke ziet geen andere mogelijkheid voor Michette Dubois dan opname in een kliniek, ook al is dat zeer tegen de zin van de jonge vrouw. Michette kijkt recht in zijn ogen en in haar intelligente, kille blik ziet hij een waarheid die nog killer is dan die blik: dat ze dwars door alle hulpverlening heen kijkt, dat ze weet dat de hulpverleners haar niet kunnen helpen.
En wat Reckitt Benkiser betreft, H.H. ter Balkt (1938 – 2015) schreef een ode aan dat andere succesproduct, Reckitt’s blue, zakje blauw in de volksmond, die besluit met: waar stond de fabriek van reckitts blauw / een monument van blauwgeverfde teilen / waar roest de teil van reckitts blauw