Toen mijn moeder haast niet meer kon lopen, ontfermde mijn oudste zus zich over Trui. De hond ging met haar mee naar G. dat onder de rook van Leeuwarden ligt. Het duurde niet lang of de gezamenlijke achtertuin van mijn moeder en mij werd eerst verkend door de witte kat van de overbuurvrouw, en daarna resoluut toegeëigend. Ik zag hoe de reiger op zijn dagelijkse stek bij de vijver werd bespied, belaagd en bedreigd door de nieuwe bewindvoerder. Een week later vond ik het lijk van de vogel achter in de tuin, de nek geknakt, zijn kop er in onnatuurlijke houding naast. Van de dader geen spoor.
Ludwig was beneden. Hij zat stoïcijns op het aanrecht en gaf haar een geringschattende blik. Remco, die doof was en een beetje dom, lag waarschijnlijk te slapen op haar hoofdkussen. Zo introduceert Peter Terrin (1968) de twee katten die figureren in Anna, de langste episode uit De gebeurtenis, dat dit jaar verscheen. Hun baasje heet Frouke, tweeëndertig jaar, actrice. Ze vrijt al vier jaar met Michel, kunstschilder, vierenzeventig jaar en dertig jaar gehuwd met Anna die terminaal ziek is en volgens hem langzaam haar verstandelijke vermogens verliest. Het einde is onvermijdelijk, maar wanneer het gebeuren zal weet geen van de artsen. Dit duurt te lang, aldus Frouke. We moeten iets doen.
Michel stelt Frouke voor bij hem in te trekken. De villa is groot genoeg. Anna hoeft er niets van te merken. Frouke neemt Remco op van haar kussen, waar hij ligt te slapen en duwt haar neus in zijn witte vacht. Ze aaide hem, en op haar telefoon opende ze de foto’s van de villa, van de tuin. Kijk eens, zei ze. Helemaal voor jou.
Afgelopen zomer fatsoeneerde ik de olijfwilg in de voortuin toen de auto van de overbuurvrouw stopte. Ze stak haar hoofd uit het portier. We zijn verlost van het witte monster, riep ze. Ze had de kat overgedaan aan de trimster, die achter in de polder woonde. Daar had de witte kat voldoende ruimte om zijn jachtinstincten bot te vieren. Verdrietig? Ja, ook. Maar het was geen doen. Als ze het dier op haar bed vond, moest ze haar man roepen om hem weg te jagen.
De dove witte kater ligt ondertussen op Anna’s schoot. Daar ben je, zei Frouke. Ik heb je overal gezocht. Ze boog voorover en keek van dichtbij naar Remco, merkte dat Anna dat ook deed, verrast. Wat ben jij een ondeugende kater. Werkelijk. Kom nu maar hier, je hebt mevrouw al genoeg lastig gevallen. Michel had zijn vrouw de verwarring graag willen besparen, maar de witte kater had er anders over beslist. Tegelijkertijd vroeg hij zich af wat Frouke had bedoeld toen ze zei we moeten iets doen.
Als Anna is overleden, is Frouke degene die haar vindt. Ze klopte wat harder op de deur, kreeg geen gehoor. Ze hoorde Remco, zijn half protesterende, klaaglijke miauwen van de honger, en opende voorzichtig de deur. Het moet een dag in de late nazomer zijn geweest.
Daarop volgde een zachte, natte winter met wind uit het zuidwesten. Frouke was na de tournee met de laatste productie niet naar de villa teruggekeerd. Michel gaf de bananenplant in haar slaapkamer trouw water en daarna werd het voorjaar.
Op een late middag eind maart zag hij diep in de tuin een wit vlekje. Even meende hij naar een meeuw te kijken, op zo’n afstand was het moeilijk in te schatten, toen zag hij dat het Remco was. Ook die had zich sinds Anna’s dood niet meer laten zien.