De Koningin van het oerwoud

Nog voor ik de absentie in Magister heb kunnen registreren staat ze al bij mijn tafel. Ze is bezig met haar poëzie-essay en is benieuwd naar mijn voorlopig oordeel. We zoeken het artikel op de computer op en ik scroll het door. Mijn advies om het gekozen gedicht in drie stappen: beschrijven, begrijpen en beoordelen, te benaderen is nauwgezet gevolgd. Het aantal versregels en strofen is vermeld, rijm en metrum zijn benoemd. Daarna heeft ze de inhoud van de verschillende strofen in eigen woorden weergegeven en daaruit blijkt dat ze het gedicht goed heeft begrepen. Het gedicht gaat over vriendschap, en ze kan zich wel vinden in wat daarover wordt beweerd, maar die slotopmerking vindt ze, als ze eerlijk is, een beetje vlakjes.

Dat ben ik met haar eens. Ik lees het gedicht nog eens door en merk op dat in het gedicht wordt opgemerkt dat je een vriend nodig hebt. Vindt zij ook dat vrienden er vooral zijn omdat dat nuttig is?

Omdat ik niet gelijk antwoord krijg ga ik door. Er bestaan verschillende opvattingen over vriendschap, die zou je kunnen opzoeken en kunnen vergelijken, om daarna opnieuw vast te stellen in welke jij je herkent en welke je in het gedicht herkent.

Oef, dat is wel filosofisch, moet dat ook allemaal? Vraagt ze.

Er moet niets, herneem ik, maar jij bent nog niet tevreden over je oordeel en ik bied een mogelijkheid aan om dat te verbeteren. Dat snapt ze wel, en ze gaat terug naar haar plaats.

Dat heb ik niet goed gezegd, bedenk ik gelijk. Er moet wel degelijk iets bij het schrijven, schrijven zonder moeten bestaat helemaal niet. Wilde ik zeggen dat het niet van mij moet maar van haarzelf?

In 1977 verscheen vlak voor de zomer Geheime liefde, het eerste boek van Laurie Langenbach (1947 – 1984). Het was een vrijmoedig verslag van een onbereikbare liefde van een jonge schrijfster die bescheiden naam had gemaakt als journalist van Hitweek en Aloha en die deel had uitgemaakt van de dansgroep die Jimi Hendrix (1942 – 1970) begeleidde toen die optrad in het VPRO-jongerenprogramma Hoepla. In de zomer werkt Langenbach aan haar tweede boek met de werktitel: De koningin van het oerwoud. Naarmate de zomer vordert komt de ene na de andere vernietigende recensie na de andere haar onder ogen. Een bakvisdroom wordt haar boek genoemd, een lange jeremiade. Maaike Meijer (1949) noemde de schrijfster omhoog gevallen bij gebrek aan gewicht. Alleen Heere Heeresma (1932 – 2011) had oog voor haar literair talent. Maar aan het moeten schrijven doet dat allemaal niets af. Op maandag 1 augustus schrijft ze in haar dagboek: ik moet het rustig aan doen. Dat wil zeggen: ik moet mij niets aantrekken van motieven als plichtsbesef (hard werken), eerzucht, herstel van de schade van de laffe aanvallen op Geheime liefde, (…) Als ik mij nu met niets anders bezighoudt dan met De Koningin en mij geheel onderwerp aan het tempo (traag) dat zij mij oplegt, als ik, kortom, mij niet in de strijd tegen de tijd werp maar de tijd gewoon buiten beschouwing laat: dat is een volstrekt nieuw idee voor mij.

Schrijven is een heilig moeten. Langenbach schrijft: De Koningin is een languissant, geheimzinnig, schitterend boek.

Het is nooit verschenen.